مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس چیست؟

مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس چیست؟
مولتیپل اسکلروزیس (Multiple Sclerosis)، ام اس یا به اختصار MS یک بیماری سیستم عصبی مرکزی است که علائم خاصی ‌را در سراسر بدن ایجاد می‌کند. کلمه اسکلروز به معنای سخت شدن پاتولوژیک بافت است. ضایعات ناشی از ام اس و در نتیجه اختلال در تکانه‌های عصبی در سراسر بدن، بیشتر علائم مرتبط با مولتیپل اسکلروزیس را ایجاد می‌کنند.
در بیماری MS به علت تحت تاثیر قرارگرفتن سیستم عصبی مرکزی عملکرد مغز و نخاع دست‌خوش تغییر می‌شود. علائم این بیماری زمانی بروز می‌کند که سیستم ایمنی بدن به اشتباه رشته‌های عصبی و غلاف میلین (ماده‌ای تشکیل شده از چربی که رشته‌های عصبی سالم را احاطه کرده است) را مورد هدف قرار می‌دهد.
غلاف میلین (Myelin) به طور معمول از فیبرهای عصبی مغز، نخاع و عصب بینایی محافظت می‌کند. فیبرهای عصبی زیرین نیز می‌توانند در این حمله آسیب ببینند یا از بین بروند. با پیشرفت حمله، غلاف میلین ملتهب شده و به تدریج از بین می‌رود و مناطقی از بافت اسکار (اسکلروزیس) از خود باقی می‌گذارد. التهاب غلاف میلین تکانه‌های الکتریکی بین مغز و سایر قسمت‌های بدن را مختل می‌کند.
بر اثر حمله سیستم ایمنی به رشته‌های عصبی، فرآیندهای طبیعی و ارسال پیام‌های الکتریکی در مغز و طناب نخاعی با اختلال مواجه می‌شوند. علائم و نشانه‌هایی که در بیماری ام‌اس بروز می‌کند بسیار متفاوت است و به میزان آسیب عصبی و به نوع آسیب‌دیدگی بستگی دارد. شدت و علائم بیماری ام‌اس در همه افراد به یک صورت نیست و در هر بیمار به طور متفاوتی دیده می‌شود شدت بیماری در برخی افراد خفیف بوده اما در برخی دیگر شدت بیشتری دارد به طوری‌که ممکن است توانایی خود را در نوشتن، صحبت کردن یا راه رفتن از دست بدهند.

علت ابتلا به بیماری ام اس چیست؟
علت دقیق بیماری MS مشخص نیست اما موضوعی که در تحقیقات علمی به خوبی مشخص شده است نقش سیستم ایمنی در پدید آمدن آسیب‌های مغزی و نخاعی است. همانطور که گفته شد غشای میلین رشته‌های عصبی در این حملات آسیب می‌ببنند. غلاف میلین نقش مهمی در حفاظت از نورون‌های عصبی و عملکرد بهتر آن‌ها دارند. در بروز این نوع اختلال، ترکیبی از فاکتورهای محیطی و ژنتیکی نقش دارند. برخی از محققان گمان می‌کنند که حمله سیستم ایمنی به بدن، ناشی از انواع خاصی از عفونت‌های ویروسی است. برخی دیگر به پایین بودن سطح ویتامین D به عنوان عامل اصلی اشاره می‌کنند. سیگار کشیدن همچنین خطر ابتلا به ام اس را افزایش می‌دهد.

علائم ام اس
MS نوعی بیماری با علائم غیرقابل پیش‌بینی است که شدت آن می‌تواند در افراد مختلف متفاوت باشد. در حالی که بعضی افراد دچار خستگی و بی‌حسی هستند، در موارد شدید علائم اولیه ام اس می‌تواند باعث فلج شدن، کاهش بینایی و کاهش عملکرد مغز شود.
علائم اولیه ام اس یا بیماری مالتیپل اسکلروزیس شامل موارد زیر است:
    مشکلات بینایی
    سوزن سوزن شدن و بی‌حسی اندام‌ها
    درد و اسپاسم
    ضعف یا خستگی
    مشکلات تعادل یا سرگیجه
    مشکلات مثانه
    اختلال عملکرد جنسی
    مشکلات شناختی
1. مشکلات بینایی از علائم اولیه ام اس
اختلال بینایی یکی از شایع‌ترین علائم MS است. التهاب روی عصب بینایی تاثیر گذاشته و بینایی مرکزی را مختل می‌کند. این می‌تواند باعث تاری دید، دوبینی یا از بین رفتن بینایی شود.
ممکن است فورا متوجه مشکلات بینایی نشوید، چون تخریب دید شفاف می‌تواند به کندی صورت بگیرد. گاهی اوقات، کاهش بینایی با احساس درد هنگام نگاه کردن به سمت بالا یا طرفین همراه است. روش‌های مختلفی برای مقابله با تغییرات بینایی مربوط به ام اس وجود دارد.
2. سوزن سوزن شدن و بی‌حسی
MS یا بیماری مالتیپل اسکلروزیس بر اعصاب مغز و نخاع (مرکز پیام بدن) تاثیر می‌گذارد. این بدان معنی است که می‌تواند سیگنال‌های متناقض را به سراسر بدن ارسال کند. بعضی اوقات، هیچ سیگنالی ارسال نمی‌شود که این امر باعث بی‌حسی می‌شود.
احساس سوزن سوزن شدن و بی‌حسی یکی از شایع‌ترین علائم هشداردهنده ام اس است.
3. درد و اسپاسم از علائم ام اس
درد مزمن و اسپاسم عضلانی غیر ارادی نیز در ام اس وجود دارد. طبق بررسی‌های انجمن ملی ام اس، مطالعه‌ای نشان داده است كه نیمی از افراد مبتلا به ام اس از درد مزمن رنج می‌برند.
سفتی عضلانی یا اسپاسم هم شایع است. ممکن است سفتی عضلات و همچنین حرکات غیرقابل کنترل و دردناک اندام‌ها را تجربه کنید. بیشتر اوقات پاها تحت تاثیر قرار می‌گیرند، اما احتمال وقوع کمردرد هم وجود دارد. معمولا در افراد مبتلا به بیماری مالتیپل اسکلروزیس بی‌حسی در صورت، بازوها، پاها و انگشت‌ها رخ می‌دهد.
4- خستگی و ضعف به عنوان علامت ام اس
خستگی و ضعف در مراحل اولیه بیماری ام اس تقریبا در 80 درصد بیماران دیده می‌شود. این خستگی مزمن بر اثر تخریب اعصاب موجود در ستون فقرات ایجاد می‌شود. معمولا خستگی به طور ناگهانی ظاهر می‌شود و برای چند هفته باقی می‌ماند. ضعف در ابتدا بیشتر پاها را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
5- مشکلات تعادل و سرگیجه
سرگیجه و اختلال در حفظ هماهنگی و تعادل می‌تواند تحرک فرد مبتلا به ام اس را کاهش دهد. افراد مبتلا به ام اس غالبا احساس سبكی سر و سرگیجه دارند، گویی محیط اطراف‌شان در حال چرخش است. این علامت اغلب هنگام ایستادن بروز می‌کند.
6. اختلال عملکرد مثانه و روده
مثانه ناكارآمد علامت دیگری است كه تقریبا 80 درصدمبتلایان به ام اس را درگیر می‌كند. این علامت می‌تواند شامل تکرر ادرار، افزایش شدید ادرار یا ناتوانی در نگه داشتن ادرار باشد. غالبا علائم مرتبط با ادرار قابل کنترل هستند. گاهی اوقات، افراد مبتلا به ام اس دچار یبوست و اسهال می‌شوند یا کنترل روده خود را از دست می‌دهند.
7. اختلال عملکرد جنسی
بیماری ام اس می‌تواند در برانگیختگی جنسی افراد مبتلا  ایجاد مشکل کند، چون از سیستم عصبی مرکزی شروع می‌شود.
8- مشکلات شناختی
در حدود نیمی از مبتلایان به بیماری ام اس در عملکرد شناختی خود دچار نوعی مشکل می‌شوند که شامل موارد زیر است:
    مشکلات حافظه
    کاهش محدوده توجه
    مشکل در تمرکز کردن
    افسردگی و سایر مشکلات سلامت عاطفی نیز رایج است.
9. تغییر در سلامت عاطفی
افسردگی عمده در بین مبتلایان به ام اس شایع است. استرس ام اس همچنین می‌تواند باعث تحریک‌پذیری، نوسانات خلقی و وضعیتی به نام بی‌ثباتی عاطفی شود که شامل دوره‌هایی از گریه و خنده غیرقابل کنترل است.
10. سایر علائم
همه افراد مبتلا به ام اس علائم یکسانی ندارند. در حین عود یا حمله بیماری ممکن است علائم مختلف ظاهر شوند. از سایر علائم ام اس می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
    از دست دادن شنوایی
    تشنج
    لرزش غیرقابل کنترل
    مشکلات تنفسی
    لکنت زبان
    بلع مشکل

عوامل مستعدکننده بیماری ام اس
سن: در هر سنی ممکن است که فرد علائم ام اس را نشان دهد ولی سن ۵۰ -۲۰ شایع تر می باشد.
جنسیت: زن ها بیشتر از مردها مبتلا می شوند.
ژنتیک: ژنتیک به طور مستقیم بر روی این بیماری تاثیر نمی گذارد، بلکه کسی که سابقه خانوادگی ابتلا به ام اس دارد، مثلا اگر پدر، مادر، خواهر یا برادر مبتلا باشند احتمال ابتلای فرد ۳-۲ درصد می باشد ولی در فردی که سابقه خانوادگی ابتلا ندارد، ۱/۰ درصد احتمال ابتلا وجود دارد.
از آنجایی که در بین دوقلوها اگر یکی مبتلا شود، نفر دوم ۱۰۰% مبتلا نمی شود، پس نتیجه می گیریم که تنها عامل ابتلا ژنتیک نیست.
عفونت ویروسی: بعضی از ویروس ها با اثر گذاشتن روی سیستم ایمنی، احتمال ابتلا را افزایش می دهند، در حال حاضر روی ویروس اپستین بار که باعث افزایش مونوسیت های خون می شود، مطالعه می کنند تا به مکانیسم و علت اثر آن بر ابتلا به بیماری اسکلروزیس متعدد (MS) پی ببرند.
نژاد: سفیدپوستان نژاد اروپای شمالی، بیش ترین آمار ابتلا را دارند و آمریکایی های بومی، آسیایی ها و آفریقایی ها کم تر مبتلا می شوند.
چاقی در دوران نوجوانی: نوجوان هایی که چاق هستند، در بزرگسالی احتمال ابتلای آن ها به بیماری ام اس بیش تر است.
استعمال دخانیات: کسانی که سیگار می کشند، ۲ برابر بیش تر از افرادی که سیگار نمی کشند به ام اس مبتلا می شوند.
قرار نگرفتن در معرض آفتاب و کمبود ویتامین D : مناطقی که نور خورشید کم است و فاصله شان از خط استوا زیاد است و کمبود ویتامین D دارند، احتمال ابتلا به MS بیش تر می باشد.

انواع بیماری ام اس
بیشتر بیماران مبتلا به MS یک دوره عود کننده – فروکش کننده دارند. در حالت عود کننده، علائم جدید و یا علائم قبلی ظاهر شده و کیفیت زندگی را تحت تاثیر قرار می‌دهند. این علائم از چند روز تا چند هفته تداوم دارند و پس از آن وارد فاز فروکش و بهبودی می‌شوند. افزایش جزئی دمای بدن ممکن است منجر به بدترشدن علائم بیماری ام‌اس ‌شود اما علائم ذکر شده به عنوان دوره عود بیماری در نظر گرفته نمی‌شود.
حداقل ۵۰ درصد از افرادی که دوره عود کننده – فروکش کننده را تجربه می‌کنند در طول زمان (معمولا ۱۰ تا ۲۰ سال) شاهد وخیم‌تر شدن بیماری خود هستند اگرچه ممکن است در طول مسیر دوره‌هایی از بهبودی نیز وجود داشته باشد اما برآیند کلی یک حالت پیشرونده است. بیشتر علائمی که بروز می‌کند مربوط به نقص در حرکت و هماهنگی اندام‌های بدن است. انواع بیماری ام اس به شرح زیر است.
ام اس عودکننده بهبودیابنده (RRMS)
این نوع MS با دوره‌های التهاب فعال در سیستم عصبی مرکزی مشخص می‌شود که طی آن علائم قدیمی بدتر می‌شوند و ممکن است علائم جدیدی ظاهر شوند. زمان‌هایی که علائم بدتر می‌شوند، به عنوان عود، شعله‌ور شدن یا تشدید بیماری شناخته می‌شوند. با پایان یافتن دوران عود، شدت علائم کاهش می‌یابد اما علائم جدید و دائمی می‌توانند همیشه باقی بمانند.
دوره‌های آرام بین عودها را وضعیت بهبودی می‌گویند. بهبودی ممکن است ماه‌ها یا سال‌ها طول بکشد تا عود بیماری رخ دهد. ام اس عودکننده بهبودیابنده رایج‌ترین نوع مولتیپل اسکلروزیس است. تقریباً بین ۸۰ تا ۹۰ درصد از افراد مبتلا به این بیماری، دوره عودکننده بهبودیافته را طی می‌کنند. اکثر افراد مبتلا به این نوع MS در نهایت به نوع  پیشرونده ثانویه مبتلا می‌شوند.
ام اس پیش‌رونده ثانویه (SPMS)
این نوع MS عموماً فاز دوم ام اس عودکننده بهبود یابنده محسوب می‌شود که در آن پیشرفت علائم و افزایش ناتوانی وجود دارد. افراد مبتلا به  MS پیش‌رونده ثانویه ممکن است همچنان دوره عود را داشته باشند، اگرچه ممکن است شرایط آن‌ها بهتر از نوع عودکننده بهبودیابنده باشد. اکثر افرادی که دارای عودکننده بهبودیابنده هستند، در نهایت به ام اس پیش‌رونده ثانویه مبتلا می‌شوند اما تجربه هر فرد متفاوت از دیگری است.
ام اس پیش‌رونده اولیه (PPMS)
در ام اس پیشرونده اولیه هیچ عود اولیه‌ای وجود ندارد که نشانه شروع بیماری باشد. در عوض، علائم MS به تدریج با گذشت زمان ظاهر می‌شوند. کسانی که ام اس پیشرونده اولیه دارند، عموماً بهبودی مشخصی ندارند اما ممکن است بتوانند علائم خود را کاهش دهند.  درصد کمی از مبتلایان به ام اس به نوع خوش خیم این بیماری مبتلا هستند. طبق گفته انجمن ملی مولتیپل اسکلروزیس، در طبقه بندی افراد مبتلا به MS خوش خیم اختلاف نظر وجود دارد زیرا پیشرفت بیماری در طول عمر فرد متفاوت است.
ام اس بدخیم
تعداد کمی از افراد مبتلا به ام اس، به نوع بدخیم مبتلا می‌شوند. این نوع از مولتیپل اسکلروزیس با تشکیل سریع ضایعات در مغز و ستون فقرات تشخیص داده می‌شود. نوع بدخیم دارای علائم شدید، ناتوانی و احتمالاً مرگ همراه خواهد بود.

آیا ام اس ارثی است؟
ام اس لزوما ارثی نیست. با این حال، در صورت بیمار بودن یکی از اعضای خانواده، احتمال ابتلا به آن بیشتر می‌شود. در جمعیت عمومی احتمال ابتلا به MS فقط 0/1 درصد است. اما اگر خواهر، برادر یا والدین شما به این بیماری مبتلا باشند، این احتمال به 2/5 تا 5 درصد می‌رسد. در دوقلوهای همسان، در صورت ابتلای یک قل، احتمال ابتلای دیگری 25 درصد است.

آیا ام اس کشنده است؟
ام اس قطعاً بیماری چالش‌برانگیزی است اما خوشبختانه درمان‌های جدیدی که در طی ۲۰ سال گذشته ابداع شده‌اند به‌طور قابل‌توجهی کیفیت زندگی افراد مبتلا به این بیماری را بهبود بخشیده‌اند. ام اس به‌ندرت کشنده است به‌ویژه اگر بیمار تحت درمان قرار گیرد اما ممکن است بعضی از عوارض ناشی از آن، مانند عفونت سینه یا مثانه و یا مشکلات بلع در درصد پایینی از مبتلایان مشکل‌ساز شود.
در حال حاضر میانگین امید به زندگی برای افراد مبتلا به ام اس تنها حدود ۵ تا ۱۰ سال کمتر از میانگین کلی جمعیت است. تکامل روش‌های درمانی جدید نویدبخش آینده‌ای بهتر و افزایش یافتن امید به زندگی افراد مبتلا به ام اس است. مطالعاتی که علل مرگ افراد مبتلا به ام اس را مورد بررسی قرار داده‌اند، عفونت‌های ریوی را عامل اصلی مرگ این بیماران می‌دانند.

عوارض بیماری ام اس چیست؟
عفونت‌های مجاری ادراری: مشکلات مثانه در افراد مبتلا به ام اس بسیار شایع است و حداقل ۸۰ درصد آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. برخی از افراد در نگه داشتن ادرار خود (بی‌اختیاری) مشکل دارند، در حالی که برخی دیگر نمی‌توانند مثانه خود را به طور کامل خالی کنند. عدم تخلیه کامل مثانه، خطر ابتلا به عفونت مجاری ادراری (UTI) را افزایش می‌دهد.
پنومونی (عفونت ریوی): گاهی اوقات افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس دچار مشکل در بلع می‌شوند که به «دیسفاژی» معروف است. هنگامی که ماهیچه‌های درگیر در بلع ضعیف هستند، ممکن است غذا و مایعات به جای مری، وارد مجرای تنفسی شوند. اگر فرد نتواند آنقدر سرفه کند که آن‌ها را دفع کند، غذا و مایع می‌توانند به ریه‌ها برسند. علائم پنومونی آسپیراتیو ممکن است شامل درد قفسه سینه، تب، تنگی نفس و سرفه خلط بدبو باشند. در صورت مشاهده این علائم باید به دنبال درمان پزشکی باشید.
مشکلات حرکتی: بسیاری از علائم ام اس از جمله مشکل در حفظ تعادل، ضعف عضلانی، خستگی، سرگیجه، تاری دید و بی‌حسی، خطر زمین خوردن را افزایش می‌دهند. زمین خوردن به نوب خود خطر صدمات جدی مانند شکستگی استخوان و ضربه به سر را افزایش می‌دهد.
زخم‌ بستر: زخم بستر مناطقی از پوست آسیب دیده هستند که در اثر اعمال فشار بیش از حد به آن ناحیه ایجاد می‌شوند. زخم بستر در نواحی نزدیک استخوان به پوست مانند پاشنه، استخوان دنبالچه، تیغه شانه و آرنج رشد می‌کنند. ترکیبی از کارهای بدنی، استفاده از بالشتک یا تشک‌های مخصوص و بررسی روزانه پوست می‌توانند از زخم بستر پیشگیری کرده و به درمان آن کمک کند.

تشخیص بیماری ام اس
یک پزشک متخصص مغز و اعصاب آزمایش‌های بسیاری را برای تشخیص بیماری ام اس انجام می‌دهد، از جمله:
معاینه عصبی: پزشک معمولا عملکرد اعصاب را بررسی می‌کند.
معاینه چشم: یک سری آزمایش برای ارزیابی بینایی و بررسی بیماری‌های چشمی انجام می‌شود.
تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی (MRI): تکنیکی است که از یک میدان مغناطیسی قدرتمند و امواج رادیویی برای ایجاد تصویر از مغز و نخاع استفاده می‌کند.
پونکسیون کمری: این تست شامل یک سوزن بلند است که در ستون فقرات وارد می‌شود تا از مایع مغزی-نخاعی نمونه‌گیری شود.
ام اس اغلب پزشکان را متحیر می‌کند، چون می‌تواند چه از نظر شدت و چه از نظر تاثیر روی افراد مختلف متفاوت باشد. حملات می‌توانند چند هفته طول بکشند و سپس ناپدید شوند. با این حال، عودها به تدریج بدتر و غیرقابل پیش‌بینی‌تر می‌شوند و علائم متفاوتی دارند. تشخیص زودهنگام بیماری ممکن است به جلوگیری از پیشرفت سریع MS کمک کند.

درمان بیماری ام اس
درمان ام اس اغلب شامل داروهای تعدیل کننده بیماری است. این داروها تعداد و شدت بیماری را در کسانی که به این عارضه مبتلا هستند کاهش می‌دهند؛ اما اگر بیماری در حال پیشرفت است، به کاهش عود کمکی نمی‌کنند. درمان MS به طور کلی شامل یک رویکرد چند درمانی به شرح زیر است:
    استفاده از استروئیدها و پلاسمافرزیس برای کوتاه کردن عودها
    استفاده از درمان‌های تعدیل‌کننده بیماری برای جلوگیری از عود و پیشرفت بیماری
    درمان علائم بیماری با استفاده از دارو، فیزیوتراپی، سایر انواع درمان‌های توانبخشی، شیوه زندگی سالم و درمان‌های مکمل
    ارائه مشاوره و پشتیبانی برای افسردگی، اضطراب و سایر اختلالات خلقی
درمان علائم بیماری ام اس
پزشکان می‌توانند انواع مختلفی از داروها را برای تسکین علائم مربوط به بیماری مولتیپل اسکلروزیس تجویز کنند. این داروها عبارت‌اند از:
    داروهای مسکن برای درد
    ضد اسپاسمی مانند باکلوفن
    شل کننده‌های عضلانی مانند زانافلکس (تیزانیدین)
    آمپیرا (دالفامپریدین) برای بهبود توانایی در راه رفتن
فیزیوتراپی می‌تواند برای مقابله با خستگی، ضعف، درد و اسپاسم مفید باشد. یک فیزیوتراپست می‌تواند تمرین‌ها، حرکت‌های کششی و روش‌های جایگزین برای انجام کارهای روزانه را برای بهبود سطح انرژی و عملکرد بدنی تجویز کند. از کاردرمانی اغلب برای انجام کارهای روزمره با استفاده از وسایل کمکی و تکنیک‌های صرفه جویی در انرژی استفاده می‌شود.
پزشک همچنین می‌تواند بیمار را برای گفتار درمانی جهت رفع مشکلات گفتار یا بلع، توانبخشی شناختی برای کمک به حافظه و تفکر ترغیب کند. روان درمانی برای کمک به افسردگی، اضطراب، اندوه یا صرفاً هر ناراحتی دیگر ارجاع دهد. به علاوه، ورزش و مدیتیشن هر دو باعث بهبود عملکرد و کیفیت زندگی افراد مبتلا به ام اس می‌شوند.

رژیم غذایی چه تأثیری بر ام اس دارد؟
شایع‌تر بودن ام اس در کشورهای غربی، یکی از سرنخ‌هایی است که حاکی از احتمال تأثیر رژیم غذایی بر بروز این بیماری است. تحقیقاتی که در این راستا انجام شده است بیانگر مؤثر بودن دستورالعمل‌ها و توصیه‌های غذایی در کمک به مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به ام اس است. در حالت ایده آل، یک رژیم غذایی مناسب برای ام اس باید:
    جهت مبارزه با التهاب سرشار از آنتی‌اکسیدان باشد
    غنی از فیبر برای کمک به حرکات روده باشد
    برخوردار از کلسیم و ویتامین D برای مبارزه با پوکی استخوان باشد
    حاوی مقدار زیادی ویتامین و مواد معدنی برای مبارزه با کاهش انرژی و تعدیل سیستم ایمنی باشد
به‌موازات مصرف مواد غذایی ذکرشده، بایستی مواد غذایی مضر و التهاب‌زا در رژیم غذایی محدود شوند. برخی شواهد علمی نشان می‌دهد که بعضی از رژیم‌های غذایی نظیر رژیم کتوژنیک ممکن است به بهبود علائم در افراد مبتلا به ام اس کمک کند. با وجود این، تحقیقات ادامه دارد و دانشمندان در حال بررسی بیشتر نقش رژیم غذایی در بهبود ام اس هستند.

پیشگیری از بیماری ام اس
هنوز هیچ راهی برای جلوگیری از MS وجود ندارد زیرا علت بیماری هنوز به طور کامل مشخص نشده است؛ اما برخی از راه‌های پیشگیرانه وجود دارند که می‌توانند خطر ابتلا به این عارضه را در افراد کاهش دهند.
    مصرف ویتامین D: دریافت ویتامین D کافی از نور خورشید، غذا و مکمل‌ها، یکی از راه‌های کاهش خطر ابتلا به ام اس هستند. برای اطمینان از نرمال بودن سطح ویتامین دی بدن، توصیه می‌شود که آزمایش ویتامین دی به صورت دوره‌ای انجام شود.
    سیگار نکشیدن: به گفته انجمن ملی MS، افراد سیگاری و کسانی که در معرض دود سیگار قرار دارند، بیشتر در معرض ابتلا به این عارضه هستند
    حفظ وزن مناسب: در مطالعه‌ای نشان داده شد که چاقی در افراد با افزایش خطر ابتلا به مولتیپل اسکلروزیس ارتباط دارد. علاوه بر این، افرادی که چاق بودند به داروهای MS پاسخ مناسبی نشان ندادند

عمر بیماران ام اس
پیش بینی این که ام اس در هر فرد مبتلا چگونه پیشرفت می کند، تقریبا محال است.
۱۰-۱۵ درصد افراد مبتلا به ندرت دچار حمله شده و تا ۱۰ سال پس از تشخیص دچار ناتوانی زیادی نشده اند.
افراد مبتلا به نوع عود کننده-بهبود شونده، ممکن است سال ها در دوره بهبودی خود باشند. اگر ۵ سال بعد از شروع بیماری، فرد دچار معلولیت یا ناتوانی نشود، معمولا می توان آن را علامت خوبی برای آینده بیمار مبتلا دانست.
مسئله مهم در مورد باور غلط عموم مردم این است که، این بیماری با وجود غیر قابل پیش بینی بودن، به ندرت کشنده است. اغلب مبتلایان به این بیماری، دچار ناتوانی شدید نشده و مثل بقیه مردم، زندگی عادی دارند.

________________________________________________________

مقالات دیگر