بیماری منیر چیست؟

بیماری منیر چیست؟
بیماری منیر یک اختلال در گوش میانی است که باعث ایجاد سرگیجه‌های طولانی‌مدت می‌شود. گاهی منیر گوش سرگیجۀ معمولی نیز نامیده می‌شود؛ اما، با انواع دیگر سرگیجه تفاوت دارد و اغلب باعث کاهش شنوایی نیز می‌شود. بیشتر اوقات، این بیماری فقط یک گوش را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و گوش دیگر از این نظر سالم است.
منیر گوش در هر سنی ممکن است رخ دهد؛ اما، معمولاً بین ۴۰ تا ۶۰ سالگی شروع می‌شود. تصور می‌شود که این بیماری مادام‌العمر است و درمان کامل و قطعی ندارد. بااین‌حال، برخی از درمان‌ها و داروها می‌توانند به کاهش علائم و کاهش تأثیر طولانی‌مدت این بیماری بر کیفیت زندگی شما کمک کنند.

علائم بیماری منیر چیست؟
همانطور که گفته شد یکی از علائم مهم این بیماری حملات سرگیجه و احساس چرخش ناگهانی است. مدت زمان این حملات می تواند از 20 دقیقه تا 24 ساعت طول کشیده و در طول یک هفته چندین بار تکرار شود. البته در بعضی افراد ممکن است حتی یک سال هم بین حملات سرگیجه آن ها فاصله بیفتد. این سرگیجه باعث ایجاد حالت تهوع و استفراغ شده و از آنجایی که به طور ناگهانی رخ می دهد می تواند منجر به اضطراب، افزایش ضربان قلب و حتی عرق سرد در بیمار شود.
همچنین بیماران در اوایل ابتلا به این بیماری به صورت گاه به گاه دچار از دست دادن شنوایی شان می شوند که معمولا با گذر زمان این حالت به صورت دائمی اتفاق افتاده و یک گوش بیمار کاملا ناشنوا می شود.
از سایر علائم این بیماری می توان به موارد زیر اشاره کرد:
    وز وز گوش
    احساس فشار در گوش یا سنگینی آن
    تاری دید
    اسهال و لرزش
    بعضی از بیمارانی که از این بیماری رنج می برند دچار حمله سرگیجه چنان شدیدی می شوند که تعادل خود را از دست داده و به طور ناگهانی به زمین می افتند. به این حالت حمله سقوط یا drop attack گفته می شود.
نکته ی شایان ذکر این است که علائم این بیماری در گذر زمان می تواند تغییر کرده یا اینکه بعضی از آنها دائمی شوند، همچنین نباید تصور کرد که این بیماری خود به خود خوب می شود؛ درنتیجه باید بیمار تحت نظر پزشک بوده و شرایطش را تحت کنترل داشته باشد.
حملات ناگهانی ای که اتفاق می افتند خطرناک بوده و خصوصا اگر بیمار در این حین در حال رانندگی باشد ممکن است حوادث ناگواری اتفاق بیفتد.

علت ابتلا به بیماری منیر
علت بیماری منیر ناشناخته است. به نظر می‌رسد که این بیماری در اثر افزایش مایع گوش داخلی (آندولنف) ایجاد می‌شود، اما مشخص نیست که چه چیزی در بروز این اتفاق نقش دارد.
مغز و گوش داخلی از سیگنال‌های ارسال شده توسط آندولنف برای شنیدن و حفظ تعادل استفاده می‌کنند. وقتی آندولنف در گوش داخلی زیاد باشد، این سیگنال‌ها مختل می‌شوند و مغز نمی‌تواند حس شنوایی و تعادل را مدیریت کند.
عوامل زیر ممکن است روی مایع گوش داخلی تاثیر بگذارند و به بیماری منیر منجر شوند:
    تخلیه نامناسب مایع (احتمالا به دلیل انسداد یا ناهنجاری آناتومیک)
    واکنش غیرطبیعی سیستم ایمنی
    عفونت ویروسی
    عوامل ژنتیکی

مراحل پیشرفت بیماری ‌منییر
مراحل پیشرفت بیماری منییر شامل سه مرحله است. این مراحل عبارتند از:
مرحله زودرس
در مرحله زودرس سرگیجه‌های ناگهانی(acute vertigo) به طور معمول از 20 دقیقه تا 24 ساعت طول می‌کشد. در این مرحله، بیمار ممکن است دچار کم شنوایی موقت شود.
مرحله میانی
در مرحله میانی کم‌شنوایی و وزوز گوش افزایش می‌یابند ولی شدت سرگیجه‌ها کاهش می‌یابد.
مرحله دیرهنگام
در مرحله آخر یعنی مرحله دیرهنگام، ممکن است سرگیجه‌ها ناپدید شود اما مشکلات تعادلی هنوز مشاهده ‌شود. وزوز گوش و کم‌شنوایی در این مرحله  بدتر می‌شود.

عوارض بیماری منیر
باتوجه‌به تأثیر این بیماری بر شنوایی و تعادل، این بیماری می‌تواند عوارض متعددی ایجاد کند. عوارض شایع آن نیز می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
    حملات سرگیجۀ غیرمنتظره؛
    از دست دادن شنوایی به‌مدت طولانی؛
    این بیماری در هر زمان و موقعیتی ممکن است رخ دهد. این امر می‌تواند باعث نگرانی و استرس شما شود؛
    سرگیجه می‌تواند باعث از دست دادن تعادل شما شود. این امر می‌تواند خطر سقوط و تصادف را افزایش دهد.

نحوه تشخیص بیماری منیر
متخصص گوش حلق و بینی گوش‌های شما را معاینه می‌کند و از شما سوالاتی در مورد از دست دادن شنوایی، وزوز گوش یا احساس پری در یک یا هر دو گوش می‌پرسد. موارد زیر به تشخیص بیماری منیر کمک می‌کنند:
    دو حمله سرگیجه که هر کدام 20 دقیقه یا بیشتر طول کشیده باشد، اما بیش از 12 ساعت ادامه نداشته باشد
    تایید کاهش شنوایی با تست شنوایی
    وزوز گوش یا احساس پر بودن گوش
    رد سایر مشکلات و بیماری‌هایی که می‌توانند باعث بروز این علائم شوند
ممکن است پزشک برای رد سایر بیماری‌ها و تائید ابتلای شما به بیماری منیر از روش‌های زیر کمک بگیرد:
1. تست شنوایی
متخصصان شنوایی‌سنجی از ادیوگرام برای ارزیابی قدرت شنوایی استفاده می‌کنند. در این روش، صداها از طریق هدفون پخش می‌شوند و شما باید با شنیدن هر صدا یک دکمه را فشار دهید. تست شنوایی‌سنجی (ادیومتری) توانایی شما را در تشخیص صداهای مختلف و تمایز قائل شدن بین کلمات مشابه ارزیابی می‌کند.
2. ارزیابی تعادل
در بیشتر موارد، پس از بهبود سرگیجه تعادل به حالت عادی برمی‌گردد. اما ممکن است بعضی از بیماران مشکلات تعادلی را به طور مداوم تجربه کنید. تست‌های زیر در ارزیابی عملکرد گوش داخلی کاربرد دارند:
    ویدئونیستاگموگرافی (VNG): این تست عملکرد تعادل را با بررسی حرکت چشم می‌سنجد. حسگرهای مربوط به تعادل در گوش داخلی با عضلات کنترل‌کننده حرکت چشم مرتبط هستند. این ارتباط به شما اجازه می‌دهد در حین نگاه کردن به یک نقطه سرتان را حرکت دهید.
    تست صندلی چرخان: این روش هم مثل VNG عملکرد گوش داخلی را بر اساس حرکت چشم ارزیابی می‌کند. برای انجام این تست، باید روی یک صندلی که با کامپیوتر کنترل می‌شود و به صورت دایره‌‌وار حرکت می‌کند، بنشینید.
    پتانسیل‌های عضلانی برانگیخته دهلیزی (VEMP): این تست به تشخیص و زیر نظر گرفتن بیماری منیر کمک می‌کند. VEMP می‌تواند تغییرات ایجاد شده در گوش بیماران را نشان دهد.
    پوسچروگرافی: این تست کامپیوتری نشان می‌دهد که کدام بخش از سیستم تعادلی (بینایی، عملکرد گوش داخلی یا حس پوست، عضلات، تاندون‌ها و مفاصل) دچار مشکل شده است. در این روش، با بند ایمنی و با پای برهنه روی یک سکو می‌ایستید و سعی می‌کنید تعادل خود را در شرایط مختلف حفظ کنید.
    تست ایمپالس تصویری سر (vHIT): این تست از تصاویر ویدئویی برای ارزیابی واکنش چشم به حرکات ناگهانی استفاده می‌کند. در حالی که روی یک نقطه تمرکز کرده‌اید، سرتان به سرعت و به طور ناگهانی چرخیده می‌شود. اگر هنگام چرخش سر چشم‌ها از روی نقطه مورد نظر منحرف شوند، این واکنش به عنوان یک رفلکس غیرطبیعی تشخیص داده می‌شود.
    الکتروکوکلئوگرافی (ECoG): این تست واکنش گوش داخلی به صداها را بررسی می‌کند و می‌تواند تجمع غیرطبیعی مایع در گوش داخلی را نشان دهد.
3. تست‌های تشخیصی برای رد سایر بیماری‌ها
آزمایش‌ خون و روش‌های تصویربرداری مانند MRI به تشخیص سایر مشکلاتی که علائم آن‌ها مشابه بیماری منیر است، مثل تومور مغزی و ام اس (MS) کمک می‌کنند.

درمان بیماری منییر
برای درمان منییر هنوز هیچ دارو و روش قطعی شناخته نشده است. اما بعضی از درمان‌ها می‌توانند به کاهش شدت و دفعات دوره‌های سرگیجه کمک کنند. متأسفانه، هیچ درمانی برای کاهش شنوایی وجود ندارد.
داروهای سرگیجه گوش میانی
پزشک ممکن است داروهایی را برای مصرف در دورۀ سرگیجه برای کاهش شدت حمله تجویز کند، ازجمله:
    داروهای بیماری حرکت. این داروها مانند مکلیزین یا دیازپام (والیوم)، ممکن است احساس چرخش را کاهش دهند و به کنترل تهوع و استفراغ کمک کنند.
    داروهای ضد تهوع. این داروها مانند پرومتازین، ممکن است حالت تهوع و استفراغ را در طول یک دورۀ سرگیجه کنترل کنند.
پزشک شما ممکن است دارویی برای کاهش احتباس مایعات (ادرارآور) تجویز کند و به شما توصیه کند که مصرف نمک خود را محدود کنید. برای برخی افراد این ترکیب به کنترل شدت و فراوانی علائم بیماری کمک می‌کند.
یک دارو به نام بتاهیستین (بتاسرک) نیز در درمان منیر استفاده می‌شود، که با اینکه مکانیسم اثر آن دقیقاً و کاملاً مشخص نیست، ولی در کاهش علائم مؤثر عمل می‌کند.
روش‌ها و درمان‌های غیرتهاجمی
برخی از افراد مبتلابه منیر ممکن است از سایر روش‌های درمانی و روش‌های غیرتهاجمی بهره ببرند، مانند:
    توانبخشی. اگر بین دوره‌های سرگیجه مشکلات تعادلی دارید، درمان توانبخشی دهلیزی ممکن است تعادل شما را بهبود بخشد.
    سمعک. سمعک در گوش بیمار مبتلابه منیر ممکن است شنوایی را بهبود بخشد. پزشک می‌تواند شما را به یک متخصص شنوایی‌ ارجاع دهد تا دربارۀ بهترین گزینه‌های سمعک برای شما صحبت کند.
    فشار درمانی مثبت برای سرگیجه‌ای که به درمان مقاوم است. این درمان شامل اعمال فشار به گوش میانی برای کاهش تجمع مایع است.
فشار درمانی مثبت در برخی مطالعات بهبود علائم سرگیجه، وزوز گوش و فشار شنوایی را نشان داده است؛ اما، در برخی دیگر خیر. اثربخشی طولانی‌مدت این روش درمانی هنوز مشخص نشده است.
درمان‌های تهاجمی
اگر درمان‌های محافظه‌کارانۀ ذکرشده در بالا موفقیت‌آمیز نبودند، ممکن است پزشک برخی از درمان‌های تهاجمی‌تر را توصیه کند.
بعضی داروها به گوش میانی تزریق می‌شوند و سپس در گوش داخلی جذب می‌شوند و ممکن است علائم سرگیجه را بهبود بخشند. این درمان در مطب پزشک انجام می‌شود. تزریقات موجود عبارت‌اند از:
    جنتامایسین؛
    استروئیدها مانند دگزامتازون.
اگر حملات سرگیجه مرتبط با بیماری منیر شدید و ناتوان‌کننده باشند و سایر درمان‌ها کمکی نکنند، جراحی ممکن است یک گزینه باشد.
کیسۀ اندولنفاتیک در تنظیم سطح مایع گوش داخلی نقش دارد. طی عمل کیسۀ اندولنفاتیک فشرده می‌شود و سطح مایع اضافی کاهش می‌یابد. گاهی اوقات، این روش با قراردادن یک سانت لوله‌ای که مایع اضافی را از گوش داخلی شما تخلیه می‌کند همراه است.
در روش لابیرنکتومی جراح بخش تعادلی گوش داخلی را برمی‌دارد و درنتیجه هم تعادل و هم عملکرد شنوایی را از گوش آسیب‌دیده حذف می‌کند. این روش تنها درصورتی انجام می‌شود که در گوش آسیب‌دیده کاهش نسبی یا کامل شنوایی داشته باشید.

________________________________________________________

مقالات دیگر